Siarczan protaminy
Siarczan protaminy – wielkocząsteczkowy organiczny związek chemiczny, sól zasadowego białka protaminy i kwasu siarkowego. Jest stosowany w medycynie do neutralizacji heparyny w przypadku wystąpienia krwawienia po jej podaniu[1][2][3]. Jest w pełni skuteczny wobec heparyn niefrakcjonowanych[1]; 1 mg neutralizuje 100[4]–1000[1] jednostek heparyny. Zalecany jest także przy krwawieniach po podaniu heparyn drobnocząsteczkowych, np. enoksaparyny[5], jednak jego skuteczność jest wówczas jedynie częściowa[1].
Mechanizm neutralizacji opiera się na tworzeniu kompleksów pomiędzy przeciwnie naładowanymi polimerami. Powstające kompleksy ulegają agregacji, a uwięziona w nich heparyna przestaje być aktywna. Agregaty są strukturami o wielkości rzędu kilku mikrometrów[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Piotr Dobrowolski, Przemysław Kosiński, Krzysztof J. Filipiak. Leki przeciwkrzepliwe w chorobach serca i naczyń – stan obecny i perspektywy. „Choroby Serca i Naczyń”. 4 (3), s. 130–136, 2007.
- ↑ Byun Y, Chang LC, Lee LM, Han IS, Singh VK, Yang VC. Low molecular weight protamine: a potent but nontoxic antagonist to heparin/low molecular weight protamine. „ASAIO J.”. 46 (4), s. 435–439, 2000. DOI: 10.1097/00002480-200007000-00013. PMID: 10926141.
- ↑ Protamines. [w:] Medical Subject Headings [on-line]. National Library of Medicine, 2011. [dostęp 2015-09-16].
- ↑ Ernst Mutschler, Gerd Geisslinger: Farmakologia i Toksykologia Mutschlera. MedPharm, 2010, s. ?. ISBN 978-83-60466-81-0.
- ↑ Clexane forte. Karta charakterystyki. Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. [dostęp 2015-12-12].
- ↑ Kamil Kamiński, Krzysztof Szczubiałka, Karolina Zazakowny, Radosław Lach i inni. Chitosan Derivatives as Novel Potential Heparin Reversal Agents. „J. Med. Chem.”. 53 (10), s. 4141–4147, 2010. DOI: 10.1021/jm1001666. PMID: 20423087.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Farmakologia kliniczna. Alfons Chodera, Zbigniew Stanisław Herman (redaktorzy). Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1993. ISBN 978-83-200-1722-9.